Merhaba sevgili okurlarım.

Beni önceki yazımdan hatırlarsınız. Ben küçük yaşta bir rekor kırdığımı düşünüyorum. Henüz 11 yaşımdayım, Sivil Siyaset Hareketi gibi önemli bir sitede yazmaya başladım.

Evet bunu gördüğünde çoğu kişi şaşıracak, bazıları gurur duyacak, bazıları ise yargılayacak; “çocuk yaşta yazar mı olunur?” diye.

Ancak ben, beni destekleyenlerle yoluma devam edeceğim ve asla pes etmeyeceğim. Benim örnek aldığım kişilerin en başında muhterem dedem; ABDULBAKİ ERDOĞMUŞ var. Fakat benim onun gibi millet vekili olma hayalim yok, ama bu benim bir hayalim olmadığı anlamına gelmez. Benim bambaşka bir hayalim var; ben avukat olmak istiyorum.

Geleceğim için, hayallerim için erkenden çalışmaya başladım. Örneğin; kitap okumayı seviyorum fakat kendi tarzımdaki kitapları okumayı seviyorum.

Benim en sevdiğim kitap türü büyüklerimizin pek de önermediği kitaplardır fakat dedem beni destekliyor. Ayrıca içinde kötü bir şey olmadığı sürece istediğim kitabı okuyabileceğimi söylüyor ve bu benim çok hoşuma gidiyor.

Daha fazla uzatmadan en sevdiğim kitap türünü söyleyeyim sizlere; wattpad

Mesela şu an ‘3391 km’ adlı kitabı okuyorum. Bu kitap uzak mesafe aşkını anlatıyor. Kitabın içinde beğendiğim çok fazla sayfa var. Fakat en çok beğendiğim ise 431. Sayfa.

Sizlere bu sayfanın birkaç cümlesin yazmak isterim;

“Sanki kapkaranlık bir odadaydım, gelip ışığı açtın. Beni karanlığımdan alıp götürdün, aydınlığa çıkardın…”

Diğer bir cümle de şöyle: “Korku hissi. İnsan, arasında kilometreler varken korkuyordu. Bir şey oldu mu, bir şey olacak mı, yoksa ben uzağındayım diye yakınındaki birini sevmeye başlar mı?”

İşte bu birkaç cümle beni yürekten etkiledi.

Çünkü karanlık ve karamsarlıktan kurtulmak için aydınlığa ihtiyaç vardır. Sevilenler de gözden ırak kalınca sevilmediğini düşünür ve korku hissine kapılır.

Bence bunun için korkuya kapılmaya gerek yoktur. Sevmek ve sevilmek uzak veya yakın olmaya bağlı değildir. Bunun için seven bir kalp yeterlidir.