Müslümanlar olarak “adalet” iddiamız asırlardır hep olmuÅŸtur. Ancak bu iddiamız anayasa, yargı ve hukuk sistemi üzerinden deÄŸil, adil yöneticiler üzerinden ÅŸekillenmiÅŸtir. Ä°ddiamızı delillendirmek ve somutlaÅŸtırmak için de Hz. Peygamber (s.a.s) veya Hz. Ömer’in icraatlarından örnekler sunuyoruz.

Ömer b. Abdulaziz ve Selahaddin Eyyubi gibi bazı ÅŸahsiyetlerin adalet hassasiyetlerini de hafızalarımızda canlı tutmaya devam ediyoruz.

Elbette Hz. Peygamberin (s.a.s) uygulamaları ve Hz. Ömer’in adaletli tavırları çok önemlidir ve bizler için örnektir. Ancak Müslümanların yönetim geleneklerinde “sistem” olarak ‘adalet’ hiç tesis edilmedi.

Üzerinden yaklaşık 1400 yıl geçmesine raÄŸmen bir Hz. Ömer de bir daha gelmediÄŸi gibi “Ömerler yetiÅŸiyor!” iddiaları da hamasetten ibaret kalmıştır.

Bu tarihi utanca raÄŸmen günümüzde de Ömer’leri beklemeye devam ediyoruz. Gerçekle yüzleÅŸmek yerine dilimizde ve iddialarımızda “Ömer” de “adalet” de eksik olmuyor.

Asırlardır Ömer ve adaletle aldatmayı ve aldatılmayı baÅŸaran yeryüzünde Müslümanlara benzer baÅŸka bir toplumun daha olduÄŸunu hiç sanmıyorum.

Zaten iddiamızda samimi olsaydık tarih boyunca zalim yöneticilere itaat etmeyi dini bir gereklilik olarak görmezdik.

Zalimlere itaat etmeyen ulemayı, filozofları, mutasavvıfları idam etmez ve derilerini yüzdürmezdik!

Trajik olan bu ÅŸahsiyetlerin ölümüne Ehl-i Sünnet adına ulemanın fetva vermesidir. Aynı zihniyet, Yezid ve geleneÄŸine de itaat etmeyi vacip saymıştır.

Bu durumda Hz. Ömer adaleti ütopya olmaktan baÅŸka neye yaramıştır?

GerçekleÅŸmesi mümkün olmayan bu arayışın idealize edilerek Müslümanlara sunulması aldatıcı ve oyalayıcı bir oyun dışında izahı mümkün mü?

Bu anlayış Müslümanları hukuk sisteminden koparmış, Yargıcı’n ve yöneticinin adil olup olmaması noktasına taşımıştır. KuÅŸkusuz bu anlayışın sonucu olarak adalete/hukuka iman yerine, Yargıca, yöneticiye, devlete itaat güçlenmiÅŸtir.

Bu anlayış sonucudur ki Muaviye’den günümüze kadar insan haklarına ve hukukun üstünlüÄŸüne dayalı bir yönetim sistemi hiçbir dönemde inÅŸa edilmedi. Bu süre içinde bir Ömer daha yetiÅŸmedi ancak yüzlerce Yezid’imiz oldu.

Çünkü;

Biz adaleti kendi ellerimizle öldürdük.

Muaviye’nin cahiliye duygularına ve doyumsuz hırsına kurban ettik.

Mel’un Yezid’i “Ulu’l-emir” kabul ettiÄŸimizde de tarihe gömdük.

PadiÅŸahları, sultanları “zıllullah” (Allah’ın gölgesi) olarak gördüÄŸümüzde kaybettik.

Politikacılara, yöneticilere “Emi’rul müminin ve halife” olarak itaat ettiÄŸimizde tamamıyla yitirdik.

Devleti kutsadığımızda ise adaleti yok ettik.

Zalim de olsalar devlet yöneticilerini seçtiÄŸimizde adalet artık ölmüÅŸtü.

Ne yazık ki ihmal edilen her ÅŸeyin ölümü gibi asırlardır coÄŸrafyamızda ihmal edilen adalet de ölmüÅŸtür.

Bugün de mevcut siyasal sistemden, siyasi partilerden ve liderlerden adalet beklenemez.

Toplum olarak da kendi tercihlerimizle zulmü ve zalimi tercih ediyorsak adaletle birlikte vicdanlarımızın da öldüÄŸünü göstermektedir.

 --

MoÄŸol hükümdarı Hülagü, büyük alim Seyid bin Tavus’a sormuÅŸ:

“Kafir adil bir hükümdar mı yoksa zalim Müslüman bir hükümdar mı?

Ä°bn Tavus cevap vermiÅŸ.

Kafir adil hükümdar daha iyidir. Çünkü onun küfrü kendine, adaleti halkadır.

Müslüman zalim hükümdarın ise Müslümanlığı kendisine zulmü halkadır.” (Alıntı)

--

Peki, neden Müslümanlar kendilerinden olan zalimi, kendilerinden olmayan adil yöneticiye tercih ederler?

Ehli beyti kılıçtan geçiren, Hz. Hüseyin’in kesilmiÅŸ kafasını elindeki deÄŸnekle dürten Zalim Yezid’i ve onun devlet yönetimini meÅŸru sayan bir zihniyet asla adaleti tesis edemez.

Bu zihniyetten adalet beklemek cehalet değilse adaleti inkardır.

Adalete iman etmedikçe, ahlak ve hukuku içselleÅŸtirmedikçe adalet de hukuk sistemi de gerçekleÅŸmez.

Esas olan; din, inanç veya etnik kimlikle yönetilmek deÄŸildir. Hangi partinin veya kimin yönettiÄŸi de deÄŸildir. Önemli olan adaleti tesis edecek ve herkesin hakkını güvence altına alacak bir hukuk sistemiyle yönetilmektir.